Jedna z najmłodszych dziedzin zoo-terapii, jest formą kontaktowej terapii z wykorzystaniem kotów. Założenia tej terapii są podobne, jak w przypadku dogo-terapii.  Nazwa Felinoterapia pochodzi od połączenia dwóch słów felis (łac.)- kot oraz therapeia (grec.) – opieka, leczenie.

Felinoterapia sprzyja:

• poznawaniu budowy ciała kota,
• doskonaleniu sprawności ruchowej, koordynacji, pracy nad koncentracją uwagi,
• stymulowaniu  rozwoju polisensorycznego,
• rozwijaniu umiejętności identyfikowania emocji, nazywania i ekspresji,
• komunikacji z ludźmi, nauce otwartości,  zwiększaniu pewności siebie,
• kształtowaniu empatii, orientacji autopsychicznej,
• wzbudzaniu spontanicznej aktywność poprzez zabawę z kotem,
• kształceniu zachowań samodzielnych, odpowiedzialności, systematyczności,
• nawiązywaniu kontaktów z dziećmi poprzez wspólną płaszczyznę jaką jest świat zwierząt.

Oprócz korzyści psychologicznych felinoterapia ma tez wpływ na  zdrowie fizyczne. Kontakt z kotem obniża ciśnienie, poziom trój glicerydów i cholerestolu we krwi, przez co zmniejsza ryzyko chorób serca i układu krążenia. Poza tym głaskanie, przytulanie, podnoszenie, karmienie kota to najprzyjemniejsza gimnastyka jaką można sobie wymarzyć. Ćwiczenia wykonywane podczas tych czynności poprawiają ruchomość stawów, a co za tym idzie zmniejszają dolegliwości bólów związanych z reumatyzmem. Osoby biorące udział w zajęciach ze zwierzętami zwiększają swoją aktywność nie tylko w czasie zajęć ale i długo po nich.

Felinoterapię można stosować u:

• Dzieci nadpobudliwych,
• Dzieci autystycznych,
• Dzieci z chorobą Downa,
• Dzieci z zaburzeniami zachowania i emocji,
• Dzieci z zaburzeniami lękowymi.
• Dzieci nieśmiałych i zahamowanych społecznie
• Dzieci zdrowych, których chce rozwijać inteligencję emocjonalną, ekspresję twórczą, empatię
• U pacjentów w szpitalach, co pomaga łatwiej znosić chorobę. Samą obecnością odwracają trosk leczenia, a dotyk działa relaksująco, kojąco.
• przy różnych zaburzeniach i problemach u ludzi dorosłych i starszych.

Zdecydowanym przeciwwskazaniem do stosowania tego typu terapii jest alergia na sierść kotów.

Elementy wykorzystywane na zajęciach grupowych z udziałem kota:

• Opowieści o kotach, Rozmowa na temat kotów, zwierząt
• Bezpośredni kontakt z kotem: głaskanie kota, branie go na ręce, zabawa z kotem
• Połączenie z innymi technikami: muzykoterapią, biblioterapią, przedstawianie kotów za pomocą różnych technik plastycznych
• Rozmowy i dyskusje z wystawcami dotyczących  Hodowli, ras, przedstawianie dokumentów hodowli
• Zajęcia integracyjne z kotem jako ko-trenerem

Terapia ta znajduje szerokie zastosowanie w USA, Szwecji, Wielkiej Brytanii. W Polsce pojawiła się pod koniec 2005 roku. Terapeuci pracują z kotami w domach opieki, domach seniora, więzieniach oraz w domach dziecka. Są to zarówno sesje indywidualne jak i grupowe. W Szwecji z powodzeniem stosuje się felinoterapię w pracy z dziećmi autystycznymi czy też molestowanymi seksualnie. Koty pomagają skutecznie pracować z lękiem, przełamywać zahamowania i bariery. U ludzi pod wpływem kotów poprawia się nastrój, zwiększa się aktywność, więźniowie z kolei łagodnieją, co znacząco może wpływać na ich resocjalizację.

Felinoterapeuta to osoba prowadząca zajęcia terapeutyczne z wykorzystaniem kotów. Jednym z prekursorów stosowania tej metody jest Mirosław Tomasz Wende hodowca kotów rasowych, rasy egzotycznej i perskiej. Zajęcia z dziećmi prowadzi w Zespole Szkół Nr 6 w Toruniu, z osobami dorosłymi w Zakładzie Pielęgnacyjno-Opiekuńczym w Toruniu. Felinoterapia to nie tylko głaskanie kota i obcowanie z nim na zajęciach, to także szereg działań pedagogów, nauczycieli oraz terapeutów, mający na celu zbudowania odpowiednich relacji i programów do prowadzenia pozostałych zajęć przedmiotowych i terapeutycznych. W Polsce szeroką inicjatywę pracy terapeutycznej z kotami w pracy z niepełnosprawnymi oraz w placówkach opieki społecznej podjęła Fundacja „Mruczący Terapeuta” z Olsztyna.

Warunki, które muszą spełniać koty, aby brały udział w fitoterapii:

• Zdrowie: zaszczepione, odrobaczone, będące pod stałą kontrolą weterynarza.
• Zrównoważone, z socjalizowane, spokojne, nie wskazujące agresji.
• Chętne do nawiązywania kontaktów z ludźmi, pozwalają się brać na ręce i głaskać.
• Nie mają lęku przed podróżą.
• Przyzwyczajone są do różnych sytuacji (np. hałas, zamieszanie), co daje przekonanie, że w trudnej sytuacji zwierze nie podrapie osoby, która go w danym momencie trzyma.
• Muszą mieć, co najmniej rok- ze względu na określenie poziomu z socjalizowania, rozwoju układu immunologicznego zwierzęcia.

"Szczytem szczęścia dla kota jest uwaga, rozmowa,
pieszczoty i miłość ze strony człowieka;
a dla ludzi nic nie może być pochlebniejszego
niż przywiązanie istoty tak dalece niezależnej." 
Eugen Skasa - Weiss

Bibliografia

• Konecki K.T.: Ludzie i ich zwierzęta. Interakcjonistyczno-symboliczna analiza społecznego świata właścicieli zwierząt domowych. Warszawa 2005
• Oszubski T. Zwierzę leczy człowieka. Człowiek leczy zwierzę. Nieznany Świat 2004
• Santorski J. (red.) Abc psychologicznej pomocy. Warszawa 1993
• Sutton C. Jak radzić sobie z trudnymi zachowaniami u dzieci. Warszawa 1992